02-12-2015

Short Story | De vuurtoren - Deel 1


Laatst schreef ik er al over, ik ben bezig met een short story! Ik kreeg echt super veel lieve reacties, dus ik kon het niet laten om eerste volledige deel met jullie te delen.


Het was de dag dat ik 34 jaar was geworden. Kaarsjes, ballonnen en slingers zou je verwachten… Moeilijk kreeg ik adem, zout water liep mij op een ritmische manier steeds weer in mijn mond. Koud en oriëntatieloos probeerde ik op te staan, maar mijn benen leken wel bevroren door het koude zeewater waar ze in hebben gelegen. Het zand knarste tussen mijn tanden en mijn haar hing als nat zeewier langs mijn schouders naar beneden.

Het was net donker geworden, dat kon ik zien aan de roodgloeiende wolken die nog net boven de horizon te zien waren. Het strand was in verhouding een groot deel van het kleine eilandje waar ik mij op bevond, verder stonden er nog een aantal doornstruiken en groeide er wat gras. Een ding viel vooral op, en dat was de vuurtoren die het midden vormde van het kleine eilandje. Later besloot ik dit eiland “Pangea” te noemen, vernoemd naar het eerste continent dat op aarde bestond. Dit zou immers mijn thuis worden voor een tijdje en voelen als de enige plaats op aarde.

Zonder enig idee hoe ik op Pangea beland was, liep ik trillend naar de vuurtoren toe. Zou er iemand zijn? Het licht was al aan het branden en wierp zijn stralen op de uitgestorven oceaan. De toegang van de toren was netjes onderhouden, alle struiken waren gesnoeid zodat eventuele bezoekers er zonder enig probleem bij konden komen. 
Ik ben gered, dit is een teken van leven! Strompelend probeerde ik te rennen naar de verweerde deur. De zoute wind had zijn sporen hier achtergelaten, kleine stukjes verf verraden dat de houten deur ooit lichtblauw gekleurd was. De verf had plaatsgemaakt voor een verbleekte en grijze kleur. Splinters staken als speren de leegte in, klaar om ongewenste handen af te weren. Paniekerig trok ik aan de deur, maar er was geen beweging in te krijgen. Ik riep om hulp, riep of er iemand binnen was. Ik wilde weer warmte voelen, misschien met een dekentje bij het vuur zitten. En water, ik zou alles doen voor een slok water om mijn droge keel te kunnen geven waarna het smachtte. Na enige tijd gaf ik op, het was hopeloos. Het beetje energie dat ik nog had, vloeide weg samen met de golven. Moest het echt zo eindigen? Zoute tranen als de zee liepen over mijn wangen heen, verslagen door het onbekende. Ik was niet welkom op Pangea, voelde mij verstoten. Ik ging naast de verweerde deur zitten om enigszins beschermd te zijn tegen de snijdende wind. Vandaag had een mooie dag moeten zijn, een groot feest met mijn vrienden en mijn lieve man Christopher. Mijn lieve Chris, wat zal hij nu denken? Zal hij mij aan het zoeken zijn…?


To be continued...

Lees hier het volgende deel

12 opmerkingen:

  1. Oehh spannend! Ik heb veel vragen nog als ik dit lees dus er is nog veel te vertellen haha~

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Pfffffff veel te kort! Zit er al helemaal in. Snel meer graag!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel :D Ik zal het volgende deel snel online zetten ;) Ik zorg er dan ook wel voor dat het wat langer zal zijn :)

      Verwijderen
  3. Wat leuk om te lezen zeg! Je kan erg mooi schrijven! Misschien een verborgen talent? ;)
    Xoxo

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wow, dat was zeker spannend om te lezen. Kijk naar je volgende stuk met spanning af!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Meer meer ! Het is al spannend zeg, knap dat je de lezer al zo weet te boeien met zo'n kort stukje tekst:)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ah, dit is echt heel leuk om te lezen!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Aahh ik ben nu al zo benieuwd hoe het verder gaat!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wow, heel spannend al! Het leest ook fijn, zit een goede opbouw en geheimzinnigheid in. Leuk, veel succes met de rest! :) Liefs, Rowan PS: bedankt voor je stem, lief!

    BeantwoordenVerwijderen

Hey,

Wat leuk dat je een reactie achterlaat! We streven ernaar om alle reacties zo snel mogelijk goed te keuren en eventuele vragen zo snel mogelijk te beantwoorden.

Groetjes,

Kelvin en Laura