16-12-2015

Short Story | De vuurtoren - Deel 3


Het derde deel van mijn short story is daar! Jullie lieve reacties zorgen er echt voor dat ik door blijf schrijven, dus ik hoop ook nu weer dat jullie van dit deel gaan genieten.
Langzaam maar zeker gaan we naar het einde toe...
Heb je de eerste twee delen gemist? Lees ze hier:
Deel 1: hier
Deel 2: hier

Ik keek de oude vrouw vol onbegrip aan. Hoe wist ze eigenlijk wie ik was? “Wie bent u?”, kon ik eindelijk over mijn droge lippen krijgen. “Dat doet er niet toe, het gaat nu over het feit dat je eindelijk gekomen bent”. Ze draaide zich om en liep zweverig, geluidloos als de nacht naar haar fauteuil. Haar handen vouwden zich in elkaar en haar ogen leken zich diep in mijn ziel te dringen. “Ik hou je al jaren in de gaten, vanaf het moment dat het begon”, zei ze rustig.
Ik bleef haar aanstaren, niet snappende waar ze het over had. Ze had waarschijnlijk de verkeerde voor zich, zoiets kan toch gebeuren bij oude mensen. “Hier, neem een glas water. Ik merk dat we nog veel werk te doen hebben.” Waar ze het glas water vandaan haalde, bleef voor mij altijd een raadsel. Toch rukte ik het glas uit haar hand en dronk gulzig en hemelse vocht op. Mijn mond voelde weer levendig, mijn keel omarmde deze verrijking. Na de laatste slok slaakte ik een zucht van opluchting. Ik nam weer plaats op het stoeltje om naar haar verhaal te luisteren. Pangea was nog steeds een groot vraagteken voor mij, elk beetje informatie zou mijn troebele geest nu kunnen verlichten.

Het bleef een tijdje stil, ik wachtte gespannen af wat de oude vrouw mij te vertellen had. Ze bleef me maar aanstaren met een droevige blik. Na een tijdje begon haar blik te veranderen, ze kreeg een glinstering in haar lichte ogen die haar een stout uiterlijk gaven. “Weet je wat” zei ze, “ik laat het je wel zien”. Ik snapte niet zo goed wat ze bedoelde. Hoe wilde ze me iets laten zien? De kamer was verder kaal en het eiland had ook niets te bieden. “Soms kijk je wel, maar zie je de realiteit niet”, zei ze terwijl ze weer opstond. “Je moet kijken met neutrale ogen voordat je de waarheid kan waarderen en accepteren”. Terwijl ze deze woorden uitsprak, zweefde ze op haar dromerige manier naar de stenen muur. Haar hand gleed over de koude muur, zachtjes de oneven stenen aftasten. Een moment lang had ik de gedachte dat ze misschien toch gewoon maar een oude vrouw was, niks bijzonders en een beetje verward. Wat zou ik namelijk moeten zien in een muur, hoe kon ik daar de waarheid vinden? Binnen een seconde echter begon de muur onder luid geschraap en getril opzij te schuiven. Ondanks dat ik niet snapte hoe er een kleine ruimte achter de muur verscholen heeft kunnen zitten, zag ik toch daadwerkelijk een stenen wenteltrap naar beneden lopen. De treden waren versleten, alsof honderden voeten de stenen gevormd hebben zoals ze nu zijn. De trap verdween de diepte in, onduidelijk waar deze uit zou komen. Toortsen in de muur beschenen de weg ik nu moest afleggen. De oude vrouw pakte de eerste toorts bovenaan de trap, “kom maar kind, let wel op waar je je voeten neerzet”.


To be continued....

5 opmerkingen:

  1. Oohhh ik ben nu alweer benieuwd naar het volgende deel! Die oude vrouw is ook zo mysterieus!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dit was echt leuk om te lezen (weer). Hehe keep it coming please! :)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oeh had deze nog niet gelezen! Word wel steeds nieuwsgieriger zeg xD

    BeantwoordenVerwijderen

Hey,

Wat leuk dat je een reactie achterlaat! We streven ernaar om alle reacties zo snel mogelijk goed te keuren en eventuele vragen zo snel mogelijk te beantwoorden.

Groetjes,

Kelvin en Laura